LAPPAS CLIVANEX ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΑΡΤΟΠΟΙΙΑΣ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ

Τα μακαρόνια είναι ένα είδος ζυμαρικού που παράγεται συνήθως από σιμιγδάλι (δηλ. αλεσμένο σκληρό σιτάρι) και νερό. Σε κάποιες περιπτώσεις προστίθενται αυγά ή ακόμη και φυτικές ουσίες για να τα χρωματίσουν, όπως ντομάτα, σπανάκι, καρότο και μελάνι καλαμαριού. Τα μακαρόνια συνήθως σερβίρονται μαζί με κάποια σάλτσα. Αποτελούν ένα από τα βασικά διατροφικά προϊόντα πολλών λαών σε όλη τη Γη.
Από πότε υπάρχουν;
Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι ετοίμαζαν πιάτα που έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά μακαρόνια, με τη διαφορά ότι γίνονταν ψητά και όχι βραστά. Τα ζυμαρικά υπήρχαν χωρίς αμφιβολία και στην αρχαία Κίνα, καθώς και στον Αραβικό κόσμο.
Από πού προέρχεται το όνομα τους;
Το όνομα «μακαρόνια» πιθανόν να προέρχεται από το ελληνικό «μακαρία». Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες ετοίμαζαν αποξηραμένα παρασκευάσματα από αλεύρι που άφηναν μαζί με λάδι και κρασί στους τάφους των νεκρών (των μακάρων).
Πως έτρωγαν αρχικά τα μακαρόνια;
Μέχρι περίπου το 1800 τους έβαζαν πιπέρι και τυρί και τα έτρωγαν με τα δάκτυλα.
Πότε φτιάχτηκε η πρώτη σάλτσα ντομάτα;
Γύρω στο 1800, αφού η ντομάτα δεν υπήρχε στην Ευρώπη και την έφεραν οι εξερευνητές από τον Νέο Κόσμο. Η συνταγή ήταν απλή: έβραζαν ντομάτες με αλάτι και βασιλικό. Τότε περίπου άρχισε να χρησιμοποιείται και το πιρούνι με τα 4 δόντια αφού είναι δύσκολο να φάει κανείς με τα χέρια μακαρόνια με σάλτσα.
Ποια θεωρείται ως η χώρα των μακαρονιών;
Η Ιταλία. Εκεί αγαπήθηκαν όσο πουθενά αλλού, και από εκεί ξεκίνησε η βιομηχανική παραγωγή και η εξάπλωσή τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Από την Ιταλία προέρχονται οι περισσότερες ποικιλίες και τα ονόματά τους καθώς και οι πιο διαδεδομένες συνταγές που χρησιμοποιούνται σήμερα.
Ποιος λαός τρώει τα περισσότερα μακαρόνια;
Οι Ιταλοί. Τρώνε περίπου 26 κιλά ανά άτομο το χρόνο. Οι Έλληνες είναι 4οι με 10,5 κιλά το χρόνο, πίσω από τους κατοίκους της Βενεζουέλας (13,2 κιλά) και της Τυνησίας (11,9 κιλά).
Πόσες κατηγορίες μακαρονιών υπάρχουν;
Δύο, τα ξηρά και τα φρέσκα (συνήθωςπεριέχουν και αυγό). Τα ξηρά ζυμαρικά διατηρούνται στο ντουλάπι για 2 χρόνια ή και περισσότερο, ενώ τα φρέσκα ζυμαρικά διατηρούνται μόνο στο ψυγείο για λίγες μέρες.
Πόσα είδη υπάρχουν;
Περισσότερα από 600! Κανονικά κάθε είδος μπορεί να συνδυαστεί μόνο με συγκεκριμένες σάλτσες.
Πόσο πρέπει να βράζουν τα μακαρόνια;
Σύμφωνα με τους Ιταλούς, πρέπει να είναι «αλ ντέντε», που σημαίνει «στο δόντι» και εννοούν ότι όταν τα δαγκώνεις πρέπει να είναι ελαφρώς σκληρά και να μην είναι παραβρασμένα. Επίσης αυτός ο τρόπος βρασίματος είναι πιο υγιεινός, καθώς τα ελαφρώς βρασμένα ζυμαρικά είναι πιο εύπεπτα. Αυτό συμβαίνει γιατί απαιτούν περισσότερο μάσημα και επομένως παράγεται περισσότερο σάλιο το οποίο βοηθά στην πέψη.
Πρέπει να χρησιμοποιούμε κουτάλι μαζί με το πιρούνι για να τρώμε σπαγγέτι;
Όχι, σύμφωνα με τους Ιταλούς η χρήση του κουταλιού μαζί με το πιρούνι είναι μόνο για τα μικρά παιδιά και όσους δεν γνωρίζουν να τα τρώνε.
Τι σχέση έχει ο θεός Ήφαιστος με τα μακαρόνια;
Η Ελληνική Μυθολογία αναφέρει ότι ο Ήφαιστος δημιούργησε ένα εργαλείο που έφτιαχνε «κορδόνια από ζύμη», δηλαδή μακαρόνια!
Πόσο μεγάλο είναι το μακρύτερο μακαρόνι που έχει κατασκευαστεί;
Είχε μήκος 3.776 m και κατασκευάστηκε στην Ιαπωνία, στις 20 Οκτωβρίου 2010.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πιάτο με μακαρόνια που έχει φτιαχτεί στον κόσμο;
Ζύγιζε 7.900 κιλά και φτιάχτηκε στην Κρακοβία της Πολωνίας, στις 24 Οκτωβρίου 2015.
Πότε είναι η παγκόσμια ημέρα μακαρονιών;
Στις 25 Οκτωβρίου.
Τα σπαγγέτι φυτρώνουν στα δέντρα;
Την πρωταπριλιά του 1957, το αγγλικό κανάλι BBC έκανε μια εκπομπή φάρσα που έκανε τους πάντες να πιστέψουν ότι τα μακαρόνια φυτρώνουν στα δέντρα. Εκείνη την εποχή, τα μακαρόνια θεωρούνταν από πολλούς ως μια εξωτική λιχουδιά. Το ψεύτικο πρόγραμμα εξηγούσε πώς ο ισχυρός παγετός μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη γεύση των μακαρονιών και ότι κάθε ένα σπαγγέτι μεγαλώνει πάντα στο ίδιο μήκος.
Εδώ μπορείτε να δείτε ένα βιντεάκι από την εκπομπή αυτή:
https://youtu.be/tVo_wkxH9dU

Οι χυλοπίτες είναι είδος παραδοσιακού ελληνικού ζυμαρικού, που παρασκευάζεται από αλεύρι, αυγά, γάλα και αλάτι. Σε κάποια μέρη της Πελοποννήσου ονομάζονται και "τουτουμάκια".
Η ζύμη ανοίγεται σε λεπτό φύλλο, και έπειτα κόβεται σε λωρίδες. Σε κάποιες περιοχές τεμαχίζονται σε μικρά τετράγωνα. Η διαδικασία αυτή στο παρελθόν γινόταν στο χέρι, ενώ σήμερα χρησιμοποιούνται ειδικές μηχανές. Οι χυλοπίτες απλώνονταν για ορισμένες μέρες σε καθαρά σεντόνια, μακριά από σκόνες και έντομα για να στεγνώσουν και να ξεραθούν τελείως.
Σε ελληνικές βιοτεχνίες, συναιτερισμούς και στη βιομηχανική παραγωγή ζυμαρικών η ζύμη πιέζεται μέσα από ειδικές μήτρες µε τρύπες, με τις οποίες παίρνει το επιθυμητό σχήμα κάτω από υψηλές πιέσεις. Τα ζυμαρικά ύστερα κόβονται , ξηραίνονται σε ειδικά ξηραντήρια και τέλος συσκευάζονται για να διατεθούν προς πώληση.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Οι παπαρδέλες είναι μακριά ζυμαρικά με τη μορφή παραλληλόγραμμων (περίπου 0.8 x 20 χιλιοστά), διατίθενται φρέσκα ή ξηρά ,παρασκευάζεται από αλεύρι, αυγά, γάλα και αλάτι.
Η προέλευση των Pappardelle, αποδίδεται στην κεντρική και βόρεια Ιταλία, στην κουζίνα της οποίας χρησιμοποιούνται σε πολλές συνταγές. Και η ονομασία τους προέρχεται από το ρήμα "pappare" της διαλέκτου της Τοσκάνης, που αναφέρεται σε κάποιον που τρώει με σχεδόν παιδιάστικη χαρά. Αρκεί να τις βάλετε στο τραπέζι και οι Pappardelle έχουν πραγματικά θεαματικό αποτέλεσμα. Παντρεύονται με επιτυχία με σάλτσες όλων των ειδών

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Βίδες ή Fusilli γεννήθηκαν στην κεντρική και βόρεια Ιταλία και οφείλουν το όνομά τους στην ανέμη, όπου τυλιγόταν το μαλλί. Χαρακτηρίζονται από τη μορφή τριών περιπλεγμένων πτερυγίων που περιστρέφονται αρμονικά, σχηματίζοντας ένα σπιράλ, το οποίο αιχμαλωτίζει κάθε είδους σάλτσα. Εκτός από την παρασκευή με σιμιγδάλι που ειναι το απλό είδος μπορούν να παραχθούν και με σιτάρι ολικής αλέσεως ή όπως και με κάθε ζυμαρικό, μπορεί να γίνει ανάμιξη με χρώματα ή συστατικά μέσα στη ζύμη, οπου επηρεάζει και την γεύση, για παράδειγμα, παντζάρια ή ντομάτα για το κόκκινο, το σπανάκι για πράσινο, και σουπιές μελανιού για μαύρα. Fusilli μπορεί να είναι στερεά ή κοίλα. Τα κούφια fusilli που ονομάζονται επίσης fusilli bucati. Ο όρος fusilli χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τα κοφτά , πεπλατυσμένα, στριμμένα μακαρόνια γνωστά ως rotini στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Πέννες (Penne) (ιταλική προφορά: [ˈpenːe]) είναι ένα είδος ζυμαρικών σε σχήμα κυλίνδρων. Penne είναι ο πληθυντικός της λέξης penna, που προέρχεται από το λατινικό penna και σημάνει "πούπουλο" ή "αγκάθι", και είναι ομόρριζη της αγγλικής λέξης pen.
Στην Ιταλία κυρίως παράγονται δύο διαφορετικά είδη penne. Η πρώτη μορφή "penne lisce" (λείες) και η δεύτερη "penne rigate" (ραβδωτές) όπου η δεύτερη έχει ανάγλυφες γραμμές πάνω σε κάθε πέννα. Υπάρχει, επίσης, το είδος pennoni που είναι μια πιο φαρδιά έκδοση της πέννας.
Παραδοσιακά οι πέννες μαγειρεύονται al dente και σερβίρονται με σάλτσες ζυμαρικών όπως το πέστο (pesto), μαρινάρα (marinara) ή αρραμπιάτα (arrabbiata). Οι πέννες είναι διάσημο υλικό σε σαλάτες ζυμαρικών. Αποτελούν ένα πολύπλευρο ζυμαρικό για διάφορες χρήσεις λόγω του πρακτικού σχεδιασμού τους. Οι μυτερές άκρες λειτουργούν ως κουτάλια για την σάλτσα και το άδειο κέντρο με την ραβδωτή εξωτερική υφή βοηθούν στο να την κρατά.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Ζυμαρικά με τη μορφή μακριών κούφιων σωλήνων Αν η προέλευση των μακαρονιών χάνεται στα βάθη του χρόνου, τα Rigatoni, τα οποία είναι από τα μεγαλύτερα, γεννήθηκαν στη Ρώμη και ανήκουν σε μία καθαρά ιταλική παράδοση. Δεν είναι τυχαίο ότι βρέθηκαν στο επίκεντρο ενός πλέον κλασικού διαφημιστικού σποτ που γυρίστηκε για το 1985 από τον Φεντερίκο Φελίνι. Πολλοί θα θυμούνται τη σοφιστικέ κυρία που, μπροστά σε ένα μενού γεμάτο πιάτα με ηχηρά γαλλικά ονόματα, καταπλήσσει το σερβιτόρο με την παραγγελία, λέγοντας απλά "Rigatoni"...

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Το μακαρόνι είναι ένα μακρύ, λεπτό και κυλινδρικό, στρογγυλό και ζουμερό είδος ζυμαρικού που παράγεται από σιμιγδάλι και νερό. Στην Ελλάδα το κλασσικό μακαρόνι φτιάχνεται από σκληρό σιτάρι, αλλά σε άλλες χώρες μπορεί να συναντήσουμε παραγωγή από άλλα είδη αλευριού.
Τo σπαγγέτι είναι είδος λεπτού, χωρίς τρύπα, μακαρονιού το οποίο διεθνώς αναγνωρίζεται ως Ιταλικής προέλευσης. Ως σπαγγέτι προσδιορίζονται ωστόσο και όλα τα μακαρόνια που έχουν μέγεθος τουλάχιστον 7 και συνηθέστερα τα μεγέθη 9 μέχρι 11. Τα Ιταλικά ξερά σπαγγέτι φτιάχνονται από σιμιγδάλι σκληρού σίτου, αλλά εκτός της Ιταλίας, μπορεί να γίνει με άλλα είδη του αλευριού. Παραδοσιακά, τα περισσότερα σπαγγέτι ήταν 50cm μακριά, αλλά μικρότερη μήκη έγιναν δημοφιλή κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα και σήμερα τα σπαγγέτι είναι συνήθως διαθέσιμα σε μήκη 25-30cm.
Πολλές ιταλικού τύπου μακαρονάδες κανονικά φτιάχνονται με "σπαγγέτι" όπως η καρμπονάρα, η μπολονέζ και η ναπολιτάνα.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Το πρώτο ζυμαρικό θεωρείται πως εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα όπου ήταν ένα τετράγωνο φύλλο ζύμης με την ονομασία λάσανον (τα μετέπειτα λαζάνια). Η λέξη λάσανο (που αναφέρονταν σε μια τετράγωνη και πλατιά ζύμη) έχει επιζήσει έως σήμερα στο πλατύ ψωμί που ονομάζεται λαγάνα. Τα Λαζάνια είναι ορθογώνια πορώδους φύλλου από ζύμη με αυγό, περίτεχνα ανοιγμένα για να εξασφαλιστεί η ιδανική υφή και διαπερατότητα για τη συγκέντρωση και την ανάδειξη του συνοδευτικού. Τοποθετούνται σε λεπτές στρώσεις ιδανικές για να φιλοξενήσουν και να ενισχύσουν τα παραδοσιακά συνοδευτικά, όπως η σάλτσα μπολονέζ με κιμά, ογκραντεν , με σπανακι κλπ

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Κανελόνια (προφέρεται [kannelloːni]? Ιταλικά "μεγάλα καλάμια") είναι ένα κυλινδρικό είδος ζυμαρικών γενικά σερβίρεται στο φούρνο με γέμιση και καλύπτεται από μια σάλτσα . Τα Κανελόνια είναι μία από τις πρώτες μορφές που σκέφτηκε ο άνθρωπος. Ήδη από μακρινές εποχές παρασκευάζονταν από ένα μείγμα από σιτάρι, νερό και αλάτι, κόβοντας τη φρέσκια ζύμη σε ορθογώνιο σχήμα και στη συνέχεια, για να γεμίσει, γινόταν ρολό και στη συνέχεια ψηνόταν. Η παράδοση της κεντρικής και βόρειας Ιταλίας άλλαξε και εμπλούτισε τη συνταγή για Κανελόνια, προσθέτοντας στη ζύμη τα φρέσκα αυγά. Δημοφιλής γεμιση είναι το σπανάκι και ρικότα ή κιμά. Οι σάλτσες που συνήθως χρησιμοποιούνται είναι ντομάτα κάτω και besciamella για επικάλυψη.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Το κριθαράκι ή μανέστρα (αραβ. lisān al-`uṣfūr (γλώσσα πουλιού που κελαηδάει), tlitli, ιταλ. manestra,[σημ. orzo, risoni, risi, τουρκ. arpa şehriye) είναι ζυμαρικό της ελληνικής και ιταλικής κουζίνας με ωοειδές σχήμα - πεπλατυσμένο στο κέντρο και μυτερότερο στα άκρα - και μέγεθος κόκκου ρυζιού ή σιταριού ή και μεγαλύτερο.Τόσο στα ελληνικά όσο και στα ιταλικά η ονομασία του προέρχεται από το δημητριακό κριθάρι.Φτιάχνεται από σιμιγδάλι το οποίο αρχικά ζυµώνεται µε νερό και στη συνέχεια πιέζεται µέσα από κατάλληλα καλούπια και παίρνει το γνωστό σχήµα. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην ελληνική κουζίνα, χρησιμοποιείται όμως γενικότερα στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.
Το κριθαράκι φτιάχνεται από σιμιγδάλι σκληρού σιταριού (durum wheat semolina) όπως και οι χυλοπίτες. Στη Βόρειο Αφρική ακολουθείται η μέθοδος που υπάρχει και για το ζυμαρικό μπερκουκές (γαλλ. Αλγερίας berkoukes), μια κουραστική διαδικασία κατά την οποία κάθε κομματάκι ζύμης κόβεται ξεχωριστά για να του δοθεί σχήμα με το χέρι. Με παρόμοια μέθοδο γίνεται το κουσκούς και ο τραχανάς, τα οποία επίσης κόβονται, πιέζονται ή τρίβονται με το χέρι, ξηραίνονται και φυλάσσονται σε ξηρό μέρος μέχρι να χρησιμοποιηθούν.
Σε ελληνικές βιοτεχνίες, συναιτερισμούς και στη βιομηχανική παραγωγή ζυμαρικών η ζύμη πιέζεται μέσα από ειδικές μήτρες µε τρύπες, με τις οποίες παίρνει το επιθυμητό σχήμα κάτω από υψηλές πιέσεις. Τα ζυμαρικά ύστερα ψύχονται, κόβονται και τέλος συσκευάζονται για να διατεθούν προς πώληση.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Ο τραχανάς είναι ζυμαρικό φτιαγμένο από αλεύρι και γάλα και έχει σχήμα κοκκώδες και ακανόνιστο. Οι κόκκοι έχουν διάμετρο περίπου 2-3 χιλιοστά. Υπάρχει σε διάφορες ποικιλίες: ξινός και γλυκός, χοντρός και ψιλός.Ο ξινός τραχανάς ζυμώνεται με γιαούρτι.
Ο τραχανάς μαγειρεύεται σαν σούπα είτε με αρκετό νερό, είτε πιο πηχτή. Ο χρόνος μαγειρέματος του τραχανά είναι συνήθως μικρός, περίπου 15-20 λεπτά. Ορισμένες φορές μαγειρεύεται και με ντομάτα.
Κατά την παρασκευή του τραχανά, το τελευταίο στάδιο είναι το στέγνωμά του. Για να γίνει αυτό ο τραχανάς απλώνεται ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή επιφάνεια. Η διαδικασία αυτή, το άπλωμα του τραχανά, έχει παραμείνει και ως λαϊκή έκφραση, που αναφέρεται σε κάποιον που αργοπορεί χαρακτηριστικά.
Στην Κύπρο ο τραχανάς φτιάχνεται από ψιλοαλεσμένο σιτάρι (λέγεται και κονάρι κατά την Κυπριακή διάλεκτο) και ζυμώνεται σε κυλινδρική μορφή με, περίπου, λιγότερο από ένα εκατοστό διάμετρο και "απλώνεται" στον ήλιο για να ξεραθεί. Φτιάχνεται επίσης σε σούπα, συνήθως πιο πηχτή από άλλες σούπες. Δεν χρησιμοποιείται ντομάτα αλλά αυγολέμονο και, συνήθως, περιέχει κάποιο είδος κρέατος

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Διαφορετικού μεγέθους και μορφής φρέσκα ή ξερά ζυμαρικά , τα γνωστά τορτελίνι, ραβιόλι και τορτελόνι, που εσωκλείουν μέσα στη ζύμη τους και γέμιση από δάφορα υλικά: όπως τυριά ( παρμεζάνα, πεκορίνο ρομάνο- κα), προσούτο, μανιτάρια κλπ. Τα τελευταία χρόνια, προστέθηκαν στην γκάμα των τορτελίνι κάποιες πιο παραδοσιακές γεύσεις, με υλικά όπως ντομάτα, φέτα, ρίγανη, ελαιόλαδο, μανούρι, ελιές και καπνιστό τυρί. Τα γεμιστά ζυμαρικά συνδυάζονται με κόκκινες και άσπρες σάλτσες, μπορούν όμως να γίνουν και μια πολύ γευστική κρύα σαλάτα. Εξάλλου είναι τόσο νόστιμα που τρώγονται και σκέτα.
Δείτε παρακάτω τις 12 κατηγορίες τους:
-Tortellini: Στο μέγεθος ενός βώλου, γεμιστά με τυριά, αλλαντικά ή και τα δύο
-Tortelloni: Με ανάλογες γεμίσεις όπως στα tortellini, αλλά στο μέγεθος ενός καρυδιού.
-Mezzelune: Σε σχήμα μεσοφέγγαρου με «κατσαρό» τελείωμα και υπέροχες γεμίσεις.
-Cappelletti: Ίσα στο μέγεθος με ένα αυγό ορτυκιού, τα cappelletti μοιάζουν αρκετά με tortellini στην εμφάνιστη, αν εξαιρέσεις την τρύπα στη μέση που τους λείπει.
-Ravioli: Τετράγωνα γεμιστά ζυμαρικά (κάποιες φορές τα συναντάμε και σε στρογγυλό σχήμα)
-Ravioli Gigante: Το λέει και η λέξη. «Gigante». Κανονικά ravioli, αλλά super-sized
-Agnolotti: Ορθογώνια ή ημικύκλια, με στριφτό τελείωμα, για γεμάτες μπουκιές.
-Fagottini: Μικρά πουγκάκια ζυμαρικών.
-Conchiglie: Τα γνωστά μας κοχύλια, με μεγαλύτερο βάθος, για περισσότερο γέμισμα.
-Pansotti: Τρίγωνα σαν τυροπιτάκια, με λείες άκρες.
-Canneloni: Κύλινδροι ζυμαρικών, αρκετά μεγάλοι σε μέγεθος, συνήθως με γέμιση κιμά.
-Manicotti: Σαν τα cannelloni, αλλά με ρίγες. Φανταστείτε τα σαν γιγάντιες πέννες ριγέ!

Παρασκευάζονται με τα παρακάτω μηχανήματα

Τα Ραβιόλια είναι ένα είδος ζυμαρικών που αποτελείται από μια γέμιση που περικλείεται μεταξύ δύο ταινιών από λεπτή ζύμη ζυμαρικών . Ξεκίνησε ως ένα παραδοσιακό φαγητό στην ιταλική κουζίνα και συνήθως σερβίρονται βραστά ή με μια σάλτσα ζυμαρικών . Τα Ραβιόλια είναι συνήθως τετράγωνα , αν και χρησιμοποιούνται επίσης άλλες μορφές, συμπεριλαμβανομένης της κυκλικής ή ημι - κυκλική ( mezzelune ) . Άλλα παρόμοια γεμιστά ζυμαρικά είναι τα τορτελίνια (tortellini) με το σχήμα δαχτυλιδιού και το μεγαλύτερο tortelloni .
https://en.wikipedia.org/wiki/Ravioli

Ζυμαρικά που έχουν το σχήμα δακτυλιδιών και είναι γεμιστά με κρέας αν και είναι διαθέσιμα με ποικίλα άλλα είδη γέμισης. Μπορεί να είναι φρέσκα ή ξηρά. Τα Tortellini αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ιταλικής γαστρονομίας. Γεννήθηκαν από την Ιταλική περιοχή της Emilia (πιο συγκεκριμένα στην Bologna και τη Modena). Ένας μύθος αναφέρει πως το ζυμαρικό αυτό "γεννήθηκε" σε μια περιοχή των προαστίων της Modena, όπου ένα βράδυ ο ιδιοκτήτης ενός πανδοχείου αντικρίζοντας μια πανέμορφη Ιταλίδα με το όνομα Lucrezia εκστασιάστηκε τόσο πολύ από την ομορφιά της που εμπνέυστηκε και δημιούργησε τα Tortellini.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Η τοπική κουζίνα της Μολδαβικής δυτικής όχθη του Pruth, δίνει ακόμη ένα είδος ζυμαρικού που ονομάζεται burechiuşe, μοιάζει στο σχήμα με τα ραβιόλια –σαν τετράγωνο γεμάτο με μανιτάρια, όπως το Boletus edulis, κλειστό γύρω από τις άκρες του και στη συνέχεια βράζεται σε μπορς, όπως σούπες ή chorbas.

Ζυμαρικό είναι τρόφιμο το οποίο φτιάχνεται από αλεύρι και νερό (και σε κάποιες περιπτώσεις και με αυγά). Παραδείγματα ζυμαρικών είναι: τα σπαγγέτι, τα τορτελίνια, οι πέννες, τα λαζάνια, οι χυλοπίτες, ο τραχανάς Τα ζυμαρικά σερβίρονται με σάλτσα, συνήθως κόκκινη (τομάτας), αν και η λευκή σάλτσα με γάλα / αυγά είναι επίσης δημοφιλής. Τα ζυμαρικά είναι δημοφιλή φαγητά σε όλο τον κόσμο. Η διάδοσή τους έγινε από την Ιταλία, αν και η αρχική τους προέλευση θεωρούνταν πως είναι από την Κίνα (νουντλς) αφού η παράδοση λέει ότι ο Μάρκο Πόλο τα έφερε από την Κίνα όταν γύρισε στη Βενετία. Ωστόσο, το πρώτο ζυμαρικό θεωρείται πως εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα όπου ήταν ένα τετράγωνο φύλλο ζύμης με την ονομασία λάσανον (τα μετέπειτα λαζάνια). Η λέξη λάσανο (που αναφέρονταν σε μια τετράγωνη και πλατιά ζύμη) έχει επιζήσει έως σήμερα στο πλατύ ψωμί που ονομάζεται λαγάνα.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα

Gnocchi είναι μαλακό ζυμάρι που μπορεί να γίνει από σιμιγδάλι , αλεύρι σίτου , αυγό , τυρί , πατάτας , φρυγανιά, καλαμποκάλευρο, ή παρόμοια συστατικά με ή χωρίς αρωματικές ουσίες από βότανα, λαχανικά, ή γλυκά όπως κακάο ή δαμάσκηνα. Η ζύμη για νιόκι είναι πιο συχνά ξεδιπλώσει , στη συνέχεια κόβονται σε μικρά κομμάτια περίπου στο μέγεθος ενός φελλού στη συνέχεια πιέζεται με ένα πιρούνι ή ένα τρίφτη τυριού για να κάνει κορυφογραμμές που κατέχουν σάλτσα. Εναλλακτικά, είναι απλώς κοπεί σε μικρά κομμάτια. Τα Gnocchi τρώγονται συνήθως αντί για ζυμαρικά , ως πρώτο πιάτο, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμεύσουν ως συνοδευτικό σε ορισμένα πιάτα. Μπορούν επίσης να αγοραστούν φρέσκα από ειδικά καταστήματα ή στα σούπερ μάρκετ , οπου συσκευασμένα νιόκι είναι διαθέσιμα αποξηραμένα ή κατεψυγμένα.
Τα νιόκι λέξη μπορεί να προέρχεται από την ιταλική λέξη nocchio, που σημαίνει έναν κόμπο στο ξύλο, ή από Nocca (που σημαίνει άρθρωση). Ήταν ένα παραδοσιακό είδος των ιταλικών ζυμαρικών με πιθανή καταγωγή την Μέση Ανατολή που εισήχθη από τις ρωμαϊκές λεγεώνες κατά τη διάρκεια της επέκτασης της αυτοκρατορίας στις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κατά τα τελευταία 2000 χρόνια, κάθε χώρα έχει αναπτύξει το δικό της ειδικό τύπο των μικρών ζυμαρικών, με τα αρχαία νιόκι ως κοινό τους πρόγονο.
Η χρήση της πατάτας είναι μια σχετικά πρόσφατη καινοτομία, που έγινε μετά την εισαγωγή της πατάτας στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα.

Παρασκευάζεται με τα παρακάτω μηχανήματα